baristik :)

 Dun eve geldiginde Deniz cok mutluydu.

Okuldan gelen fotograf ve videolarda da mutlu gorunuyordu ama ben butun gun o kadar kendimi kahrettim ki, Denizin eve gelince kirgin olacagini hatta dudagini bukup bana bugulu gozlerle bakacagini falan dusunmustum.

Deniz eve ziplayarak girdi. Anne biz bugun kulaklikla kitap dinledik, o kitapta anlatilanlari yaptik, anne yagmur yagdigi icin beden dersi yapamdik, anne bak bugunun sebzesi havuctu havuc stickerim var diye dur durak bilmeden anlatmaya basladi. 

Ben de katildim coskusuna. Toplantim da yoktu. Aksamustu birlikte cay saati yaptik - o sut iciyor. Sonra baleye gitmek icin hazirlanmaya basladi.

O sirada Deniz dedim bu sabah biraz tartistik bzi degil mi? Evet anne ama ikimiz de sinirlendik ya ondan oldu, ben yagmurlugumu giymeden disari cikmadim o kadar da sicak degilmis hava dedi. Ben de oyle davranmamliydim Deniz dedim. Daha sakin kalabilirdim ben de. Bir dahakine kalirsin anne dedi.

Baristik, opustuk, sarildik.

Bu da boyle bir animiz oldu iste. 

Kizimin kalbini kirdim bu sabah...

 Burasi da dert kupu oldu. Habire icimi dokmek icin bloguma geldigimden, Gulcince'nin bu aralar, pek de ic acici bir blog sayfasi olmadiginin farkindayim, Ama eskiden boyle degildi biliyorsunuz. Gezdigimiz, guldugumuz gunleri yazdigim da coktu. Yine gelecek o gunler umarim. BU ara  boyle, beni idare edin.

Bu sabah denizle tartistik. Ve benim sucumdu.

Deniz, biliyorsunuz bir yandan dunyanin en kola cocugu. Hani temel seylere bakinca biz oyle klasik cocuk buyutme zorluklarini cok yasamadik Denizle. Ama detaylarda zorlandik, zorlaniyoruz. Herseye ikna edilmesi gerekiyor Deniz'in. Aklinda hep kendince inandigi seyler var ve onun disindakilere Denizi ikna etmek cok zor. En azindan ben zorlaniyorum arada. Buyuk sabir istiyor. Her seyi anlatmak gerekiyor, tane tane, kafasinda oturmasini beklemek gerekiyor. Oyle.

Bu en basit seeyler icin bile gecerli. SOyle bir animiz var Denizle. Kucuktu 2,5 yasinda falan. Eline bir oyuncak almis yanima geldi.

D: Annesi bu ne renk?

G: Siyah Denizcim.

D: ii beyaz.

G: Denizcim bak bu beyaz, bu siyah bence ne dersin?

D: ii beyaz.

G: oyle mi neden oyle dusundun?

D:....

G:...

D: Annesi, bu kirli beyaz.

Evet, bu kadar. Bu detayda kaasindakilere tutunan bir cocuk. 

Bu kotu mu? Asla. 

Ama kolay mi? Degil.

Cunku aliniza gelebilecek herseyde bunu yasiyoruz. Ve en basit konuda bile bu konusmalar dakikalar surebiliyor. Ha ikna etme cocugu diyeceksiniz, ki zaten oyle bir derdim yok ama bazen bazi seylerin yapilmasi da gerekiyor.

Mesela bu sabah mont yuzunden tartistik. Hava 9 derece ama okula mot giymeden - daha dogrusu yagmurlukla- gitmek istiyor. Usuyecek diye dusunuyoruz ve bir tik kalin montunu giymesini istiyoruz ama yok.

Ha mont da giymesin inanin bu da umurumda olmuyor bir sure sonra ama Deniz bunu artik bize bagirarak anlatmaya calisiyor. Hemen bir ihhh, giymicem, you cant say this, I decide myself vs vs havalarda ucusuyor. Ve sanirim su aralar icinden gectigim durumunda etkisiyle benim buna hic ama hic tahammulum yok. Deniz bagirinca bende bir sey tetikleniyor.

Bu dogru mu? Asla.

Kontrol edebiliyor muyum? Hayir.

Ve iste o yuzden bu sabah yasanan benim sucum. Cunku 5 yasindaki cocuk kendini kontrol etsin bagirmasin isterken asil kendini kontrol etemsei, edebilmesi gereken benim. Biliyorum. O yuzden ben hataliyim.

Ama iste o an gercekten kontrol edemedim kendimi ve bu sabah okula giderken onu ugurlamadim. Koca insan yaptigimdan utaniyorum. 

Sabah okula birakirken Ozan aglamis. Kizim.

Gelince ozur dileyecegim vs vs. Ama iste olan oldu.

Bazen yasadiklarim Denizden cikiyormus gibi hissediyorum, halbuki onun ne sucu var? Hic. Gercekten hic. Ama ben de isnsanim iste oluyor.

Oldu. Artik bunu degistiremem.

Ozur dilerim, sariliriz ama kalbi kirildi biliyorum.

Kizimin kalbini kirdim bu sabah. Keske boyle olmasaydi.