Subat bitiyor

Kisi pek sevmedigimi biliyorsunuz. Bir Denizin dogdugu, benim de dogum izninde oldugum kisi sevmistim. O zaman demek ki ben kisin yollarda olmayi ise gitmeyi falan sevmiyorum diye dusunmustum. Ya da deniz her seyi oldugu gibi kisi da guzel yaomisti o sene. Galiba oyleydi.

Aralikla cok derdim yok aslinda. Christmas falan guzel gecior. Ama Ocak Subat beni hep zorluyor. Bu yil baska zorladi. Ocak basindan beri hastaliklardan basimizi kurtaramadik. Sogukta yollarda surundum diyemeyecegim zira karantinaydi, hastalikti derken evden cikamadim. Ama sevmedim yine Ocak ve Subati. Yoruldum bu kis. Ruhen de fiziken de yoruldum.

Yine de sagolasin Ocak sagolasin Subat. Ama artik gidebilirsiniz. Yasadik gorduk, sukur sizi bitirdik. Hadi vedalasalim. Seneye daha guzel bir kisla kavusalim.

Bahar geliyor. En sevdigim. En mutlu oldugum.

Onu bekliyorum.

Bahar gelsin sanki her sey kolaylasacak.

Annem de iyi zaten. Babam da iyi. 

Biz de toparliyoruz. Ben mesela haftalar sonra ilk kez bugun agrim olmadan uyandim. Iyi hissediyorum bugun. Bahara hazirim.

Mis gibi cicek kokularina hazirim.

Bu sabah Denizle camdan disari bir baktik bizim karsidaki agac ciceklenmeye baslamis. Oh be dedim bak Deniz bahar gorunuyor. 

Guzel olsun bu bahar. Hastaliklar endiseler ardimizda kalsin.

Gidelim uzanalim cimlere. Kus sesleri sarsin etrafimizi. Gunesten kamasan gozlerimizi kisalim hayallere dalalim.

Hepimiz sonuna kadar hakketik bunu!

Mujde

 Annemin MR sonucu temiz.

Yani kanser geri geldi ama cok basinda yakaladik. Yayilmadan ilk tutundugu yerden cikartildi. Cok sukur!

Bundan sonra kontrolleri yine 3 ayda bir yapilacak. 6 aya dusmustu ama yeni bir ameliyat oldugu icin ve yeniden metastaz yasadigi icin 3 ay geri donuyoruz. Olsun. Kontrol iyidir.

Ve gerisi dinlenme, yine kendine olabildigince iyi bakma, yine hayattan keyif alma. Annem bunlari zaten halleder.

Korktuk. Hepimiz cok korktuk.

Ben bir de yeniden burada, ucuslar yokken boyle bir seyi yasadim. 2. kez. Bu pandemi beni fena vurdu. Fena yordu. Fena sarsti. Tamam sikayet etmiyorum ama hissettigim de boyle.

Ama gecti. Ama bitti. Ama hepimiz simdi kus gibi hafifledik ya onemli olan bu :)

Umarim bu buraya yazdigim son rahatsizlik olur. Her kimin hastasi varsa umarim bir an once sifa bulur. Hani cok klise ama gercekten sagliktan otesi yok.

Bizim icin bir gercek var artik. Annemin vucudu bu illeti yapiyor. Genetik bir sey. Oyle iyi beslenmeyle vs aciklanabilecek bir durum degil. Ki zaten annem kendine o kadar iyi bakiyor ki yaptiklari ancak ona iyi geliyordur. Bu sefer bunu iyice kabullendik, vucut yapiyor ve belki yine yapacak. Bunu engellemek icin elimizden gelen bir sey yok. Kontrolleri sik tutup, olusursa (ki umarim bir daha olmaz) yakalamak yapilabilecek tek sey.

O arada ah yine donecek mi diye hayati kendimize ve anneme zehir etmenin de anlami yok. Cunku evet gelebilir ama gelmeyebilir de. Gelirse insallah yakalacayacagiz, gelmezse de elbette cok mutlu olacagiz. O arada da hayatimizi doya doya yasamaya calisacagiz. Sanirim yapilabilecek en guzel sey bu.

Yazarken ne kolay. Ama insanin basina gelince hani deyim yerindeyse cigerin yaniyor.

Ama bitti. Ama gecti.

Umarim bir daha hic gelmez ve umarim her kimin hastasi varsa onlar da guzel haberler alir.

Hayat tesekkur edetim yeniden sana...

Gelismeler

 Ne yazayim bilmiyorum.

Bu aralar bir iyi bir kotuyuz. Artik ruhumuzdaki degisimleri biz de takip edemiyoruz.

Gecen hafta annemin detayyli pataloji sonuclari onkologuna gittiginde, tamam bu alindi bitti 3 ay sonra kontrol edelim dedi. Ama ameliyat sonrasi Cumhur abi yani cerrahi ve doktor olan halam bir pet cekilir, ona gore bakilir demislerdi. Onkolog pet istemedi.

Insan iyiye cabuk alisiyor. Hepimizde ah tamam bitti sevinci oldu. Ama bir yandan icimiz rahat degil. Ya baska yerde de varsa. bakilmadan nasil bilinecek ki. Annemi telaslandirmak istemiyoruz. Ama ben annemle konusurken anliyorum o da rahat degil. 

Sonra bir gun abim dedi anneme, hani tedbir olarak bir pet cektirsek falan diye. Annem de cok isterim demis.

Tabi biz yine doktoru aradik. bir yandan insan uzamanla devam etmek istiyor ve etmeli de. 

Meger olay soyleymis. Canim devletimiz matestazlarda ameliyat sonrasi pet cekimini odemiyormus. ha organin kendi kanseriyse ooduyormus. E odemesin dedik. Biz kendimiz odeyelim ne olacak, biz zaten tum ameilyatlari falan da cabuk olsun sira bekleymeyelim diye ozelden yaptirmayi tercih ediyoruz. 

Sonra doktor da evet yapilsin dedi. Ama acikcasi benim bu duruma biraz canim sikildi. Sonucta en basta da bize bu sekilde aciklayabilirlerdi biz zaten ozel yaptiralim derdik. Yani biz israr etmesek o pet scan olmayacak miydi?

Neyse...

Sali gunu pet scan yapildi. Elimiz yuregimizde bekledik sonuclari. istiyorsun ki temiz desinler aman biz evham etmisiz iste diyelim. yersizmis diyelim. ama icimiz de rahat etsin. Oyle karisik duygular.

Bu sabah sonuc geldi. Bel bolgesinde bir sey gorulmus. Simdi annem MRda.

Ne diyeyim bilmiyorum.

Bu zararsiz bir sey olabilir. Ve tum kalbimle oyle olmasini diliyorum. ne olur bir sey cikmasin Allahim ne olur...

Ama farkli da olabilir. Yazmak bile istemiyorum inanin. Dillendirmek istemiyorum. Bilmem oyle bir his var icimde iste. Yok olsun, adini anmayayim gelmesin gibi sacma bir his.

Su an kizgin hissediyorum ama ondan eminim. Sonucta elbette her oramiz buramiz agridiginda dipten temelden pet scnalar MRlar olsun demiyorum. Ama anneminki gibi bir tibbi gecmis varken, pataloji sonuclari kander demisken pet scan cekilmemesin denmesini anlayamiyorum. Iyi ki o zaman da anlayamadik da israr ettik. 

Simdi sabirli olmamiz lazim. MR bir cekilsin. Sonuclar bir ciksin.

Sonra sanirim bir onkologdan daha gorus almak bize iyi gelecek. Bu tur tedavilerde doktora guvenmek, guvenebilmke cok onemli. Annemin doktoruna biz hep cok guvendik. Allah razi olsun gecen sefer annemi cok guzel tedavi etti kurtuldu. 

Ama bu son olay beni biraz uzdu. bir doktordan daha gorus almak bize daha huzur verecek gibi hisstmeye basaldim.

Cunku annemin Aralik ayinda yillik genel kontrolu yapilmisti ve annem boynundaki kitleleri soylemisti doktoruna. Baktilar ettiler. Bir sey yok dediler. Subat ayinda ayni kitleler kanser cikti. ya annem o seker problemini yasamasaydi, ya endokrin doktoruna gitmeseydi ve ya bir biyopsi yapalim demeselerdi.

Ha su olabilir. Hakikaten o kitleler Aralikta temizdir aradan gecen 1 ayda donusmuslerdir. Peki bu kadar cabuk donusebilen bir sye varsa bu hastaya pet scan niye onermezsin? devlet odemiyormus vs sen bunu bize soylersin ona biz karar veririz sonucta. Ki biliyorlar annemin neredeyse tum tedavisini ozelden yaptiriyoruz.

velhasil kelam ofkelendim. Ve biliyoruz ki bu durumlarda ofkeninn kimseye faydasi yok. gecmise bakmanin da. Onumuze bakacagiz. Iyi ki o pet scan icin israr ettik diyecegiz. Ve halamlara ve Cumhur abiye de danisip yeni bir doktordan gorus alacagiz. Su an aklimdakiler bu.

Buraya niye yazdim bilmiyorum. Annem artik blogumu okumuyor (sanirim) onun verdigi bir rahatlik var. Icimi dokmek istiyorum. Bu beni rahatlatiyor. Sizin de basinizi agritiyorum ama kusura bakmayin.

Gelismeler boyle bizde. Umarim MR temiz cikar. Umarim her sey yolundadir.

Son bir ayda neler yasadik?

7 Ocak gecesi ilk kez kendimi kotu hisstmeye baslamistim. 8 Ocak sabahi mudurume mesaj atip devam edemiyorum toplantilara ben bugun biraz dinleneyim demistim. Burnum cesme gibi akiyordu. O kadar cok hapsuruyordum ki icim agriyordu.

Sonrasi testler, pozitif cikan korona tam 25 gun evde karantina...

Deniz cok sikildi. Ozan cok hastalandi. Ben dinlenemedim. Ama bir sekilde atlattik derken annem rahatsizlandi. Sekeri dusmus, eve ambulans falan gemis. Sonra testler, bogazinda buluna kitle, biyopsi. Hepsi 1 haftaya sigan bir suru sey.

Biyospinin sonucu supheli geldi. Yani kanser degil ama kansere donebilecek bir sey bu diyordu biyopsi. Annemin gecmisini dusunup alalim bunu dediler. Durmasin orada.

Gecen hafta sali gunu annem ameliyat oldu. Biz tiroidlerinde olusan noduller alinip bitecek, bylece bu macera da gececek diye beklerken, alinan parcalardan ucunun kanser oldugu sonucu geldi. Yani kanser 5 yil sonra geri geldi...

Gecen hafta zordu. Insan sok oluyor. Bir de kendimizi basit bir sey bu, sadece onlem olsun diye yapilan bir operasyon diye hazirlamistik ya, buyuk sok oldu. Hepimize, tum ailemize.

Basa donmusuz gibi geldi. Annem yine o zorlu surecten gececekmis gibi geldi. Zamanda geri gitmek iyi gelmedi.

Dun detayli pataloji sonucu geldi. Annemin 15 yil once alina bobregindeki tumorun metastazi imis bu. Zaten 5 yil once pankreastaki de onun metastazi idi. Yani 15 yil once bobrek icinde olusa, daha hic dagilmadan yakalanan tumor hala sorun yaratiyor. Inanilir gbi degil. Hatta doktorlar da inanamiyor.

Cumhur abi o zaman, Talih ben acip o tumoru temizleyebilirdim ama hicbir sey kalmasin diye bobregi almak daha guvenilir bir yol gibi geldi oyle yaptim demisti. Ne iyi yapmis. Bobregin tamamini aldgi halde tumor o kadar agresifmis ki hala bunlari yapabiliyor. Cumhur abi o zaman o karari vermese, ve hatta o kanser o kadar cabuk yakalanmasa neler olurdu kimbilir. Yokken bu kadar agresif yayilan bir tumor varken neer yapmaz... gel de doktorlara saygi duyma...

Bugun daha iyi hissediyorum. ama hala yorgunum. Korona ustune bu stres yordu. Gececek. Bir ara kendimi cok kotu hissettim. Olumluyu gormekten biktim Ozan dedim. Ben sukrettikce sanki daha fazlasi geliyor. Insan isyan ediyor iste. Insaniz. Insanim. Oluyor.

Dun okudugum kitapta bir hikaye vardi. Kiz da hamileleigi sirasinda anneisnin kanser oldugunu ogreniyor. Sonraki sureci anlatiyor. Zor sureci. Dondum kaldim. Onlarca yuzlerce kitabin icinde tam da bu zamanda bu kitabi bu hikayeyei okumam tesaduf mu? Belki oyle ama bana bambaska bir dusunce acisi verdi o hikaye. 

Evet, yine biz buldu. Evet yine hayatimiza giris yapti bu lanet hastalik. Evet insan ya yeter diyor. 

Ama yine yakalandi. 

Ama ameliyatla cikarilabilecek bir yerdeydi ve cikarildi. 

Ama annem icok sukur ki yi. 

Ama ben kizimi annemle buyutuyorum. 

Ama sabah Deniz'e annemin ordugu kazagi giydirdim. Sonra kizima kendi ellerimle bir atki ordum cok sevdi. Anneannem daha guzel oruyor ama anne diyecek kadar anneannesini biliyor taniyor. 

Ama elimde kahvem ve -o hikayeyi de okudugum- kitabim, disarida kar yagarken annemi ve babami aradim sohbet ettik. hem de havadan sudan, Denizden konustuk. Hic hastalik yokmus gibi konusabiliyoruz hala.

Tum bunlar varken hayatimda evet hala sukretmeliyim. Bazen yorulsam da, bazen cok tukenmis hissetsem de, bazen kararlarimi cokca sorgulasam da, bazen bu uzakliga -hakli olarak- cok icerlensem de, baze neden yine ben diye icimden gecirsem de... Ve bu dusunduklerimin hepsinde hakli olsam da, benim, su siradan Gulcinin basina gelen, hayatina dahil olan iyi bir suru sey de var. Onlara da neden ben mi diyecegim o zaman? 

Hepsi bir butun iste hayatimizin. KOcaman bir resim her birimizin hayati. Iyisiyle kotusuyle. hepimizin payina dusenler baska. hepimizin karisimi baska.

Bazen iste insan isyan ediyor. Agir geliyor ust uste gelenler. Insaniz bunaliyoruz. Ben de bunaldim su son bir ayda. Ama... Ama yine de hayat guzel. 

Demin cami actim. Kar yagiyor ruzgar esiyor. Ama biliyor musunuz kuslar da otuyor. Sabah instagramda gordugum bir arkadasimin hikayesi geldi aklima. Diyordu ki "Kar yagiyor diye, soguk diye otmeyi birakiyor mu kuslar? Elbette her kisin sonunda bir bahar var"

Oyle. Gercekten oyle. Her kisin sonunda bir bahar var.

Gelsin artik o bahar...