Deniz mutlu bir cocuk mu?
Bilmiyorum.
Deniz'e hamile iken cok buyuk planlarim yoktu benim. Soyle yetistireceim, boyle yapacagim, soyle egitecegim gibi seyler gecmiyordu aklimdan. Paketten ne cikacak bir bakalim diyordum hep. Bir once kizimizi gorelim. Sonra bakariz. Zaten mutlu olsun yeter diyordum, gerisi onemsiz.
3 yasinda oldu Deniz. Kendimce bir annelik yaptim Denize. Olabildigince yaninda olmaya calistim ama 15 aylik krese basladi iste. Olabildigince onunla her animi gecirmeye calistim ama yorgun oldugum, tahammulsuz oldugum zamanlar oldu elbette. Olabildigince oynadim, olabildigince guzel beslenmesine dikkat ettim, olabildigince okudum, olabildigince anlattim ama en cok olabildigince sevdim onu. Cok sevdim.
Simdi donup bakinca, donsem o gunlere baska turlu yaparim dedigim cok sey var. Ama donsem o gunlere baska turlu severdim Denizi demiyorum mesela. Daha cok severdim demiyorum. Gercekten kalbimin alabileceginden bile fazla sevdim onu. Bir tek bundan eminim.
Peki bunlar mutlu bir cocuk yapti mi Deniz'i? Deniz mutlu bir cocuk mu?
Bu aralar bunu dusunuyorum,
Ve cevabi bilmiyorum.
Deniz ileride ona sorduklarindan mutlu bir cocukluk gecirdim der mi diye dusunuyorum.
Emin olamiyorum.
Deniz oyle disa donuk, etrafa gulucukler sacan bir cocuk degil mesela. Muzigi actin mi cilginca dans eden yerinde durmayan ziplayan bir cocuk da degil mesela. Yolda belde cigliklar atarak kosan, cilginca gulen bir cocuk da degil mesela.
Mutsuz mu Deniz?
Sanmiyorum.
Ama mutlu bir cocuk mu emin de olamiyorum.
Bundan benden uzak kaldiginda ne yaptigini bilemememin etkisi buyuk. Krestekilere gore cok uyumlu, cok mutlu kreste. Ama ben onu aldigimda o kadar da mutlu olmuyor ki. Butun gun kreste olmus oluyor e tabi ki yorgun oluyor cocuk. Ben o yorgun haliyle goruyorum onu haftaici. O haline bakip mutlu mu diye dusunmem normal degil belki?
Bunda benim surekli kendimi sorgulamamin etkisi de buyuk. Onunla ilgili aldiim her kararda daha iyisini yapabilirmisim gibi geliyor. Onuna ilgili her seyi daha iyi yapmak istiyorum. Her anne gibi. Bu hislerleyken onun hep daha mutlu olmasini istemem de normal belki?
Ama en onemlisi ne biliyor musunuz? Ben Denizi benim mutluluk tanimlamama gore inecelemeye calisiyorum. Ama Deniz biliyoruz zaten biraz daha farkli bir cocuk. Hep anlatiyorum ya size yeni bir ortamda incelemeyi sever, gozlemcidir, oyle ortama da muhabbete de direk dalmaz. Hal boyleyken Deniz disa donuk diye mutsuz mu diye dusunmem normal degil belki?
Bilemiyorum.
Tek bildigim anne olunca insan hep bir sorgulama halinde oluyor. Yaptigi hep eksik geliyor gozune. Hep yapmadiginda bir baska akli kaliyor. Deniz krese gitmeseydi de evde bakilsaydi daha mi mutlu olurdu diye dusunuyorum cogu zaman. Ya da Deniz baska turlu bir krese gitse daha mi mutlu olurdu? Ya da...ya da... ya da...
Ama farkettigim su. Aslinda boyle kendimi sorgularken onun mutlulugundan calmis oluyorum. Cunku ister istemez uzuluyorum (ki bir Gulcinin en buyuk ozelligi her seye sonsuz derecede uzulebilmesidir. Konu Deniz olunca o sonsuz iyice buyur!) Ve uzuldugumde belki de ona bir sekilde bunu yansitiyorum. Yansitmamaya calissam da eminim bir sekilde yansitiyorum. Ya tahammulsuzluk, ya ilgimi tam ona verememe ya da en basitinden huzunlu olma gibi hallerle.
Birakmam lazim bunu biliyorum. Yani uzulmeyi sorgulamayi. Ama ote yandan diyorum ki birakirsam olur mu? O da haksizlik olmaz mi? Benim anne olarak yapmama gereken bir sey de hep onun icin daha iyisi nasil olacak bunu dusunmek degil mi?
Annelik bir dehliz. Bazen ben o dehlizlerle kayboluyorum. Sonra tam ben oralarda kaybolmusken Deniz gelip bakiyor bana, guluyor bazen, bazen sariliveriyor, bazen annecim seni cok seviyorum diyor ve ben kendimi dunyanin en mutlu cocugunun annesi gibi hissediyorum.
Deniz umarim ileride mutlu bir cocuktum ben desin. Ailem mutlu olmam icin her seyi yapti desin, hatalarimiz eksiklerimiz onu yaralamamis olsun. Ama en cok dilerim ki Deniz annem ve babam beni cok severdi desin.
Cunku gercekten onu cok ama cok seviyorum.
