Uyumam lazim benim

Sunun surasinda kaldi 2-3 calisma gunu daha. Sonra tatil basliyor.

Cok yoruldum bu sene. Artik gercekten gunleri sayiyorum ve bitsin diye bekliyorum.

Benim de huyum boyle. Calisinca kendimi kaybediyorum. Eskiden de uzun saatler calisirdim zaten biliyorsunuz. Ofisten genelde en son ben cikardim. Simdi ofisten en erken ben cikiyorum cunku denizle gecirecegim vakitten is calamaz elbette. Ama yine bir yerden caliyor iste, uykum.

Yilin son 3 ayi is bakimindan en zor, yogun zamanlar oluyor bizim icin. hem isler ayni hizda devam ediyor, hem yil kapanislari geliyor, hem de bir sonraki yilin planini yapmak gerekiyor. Dolayisiyla Ekim-Kasim- Aralik bizim icin bildiginiz kabus oluyor. Biliyorum artik bunun olacagini. Iste o yuzden zaten annemi cagirdim sagolsun kostu geldi.

Ama var ya ben de normal bir insan degilim. Bu yogunluk bir ayndan da hosuma gidiyor. En cok boyle zamanlarda uretiyorum. Kafam daha iyi calisiyor. Iste bunlar hep egitim sistemimizin hediyeleri. Esek gibi calismaya, at gibi kosturmaya alismis bir nesil olarak, durunca benim devrelerim yaniyor. Vereceksin bana is gor bak nasil calisiyorum.

Ha ama bu konuda da gicik bir insanim. Bana isi vereceksin ama asla ne yapmam gerektigini soyleyemeceksin. Zaten beni birak ben calisirim. Ha ama soylersen sunu yap bunu yap siye, hayatta da yapmam oyle de gicik bir insanim.

Mudurlerim beni cok iyi bildiklerinden hic karismiyorlar bana. Hic ama. O yzden iste boyle canimi cikarana kadar calisiyorum. Azcik karissalar halbuki bahane olur calismam, iyi olur. Onu dedim mudurume, sen azcik bana ne ypaacagimi soylesen de  benim kafam rahatlasa dedim. hani azcik mudurluk yap dedim dolayli yoldan adama. Ben o kadar cesur degilim Gulcin dedi :) Artik adami nasil korkuttuysam :)

Neyse iste kaldi 2-3 gun. Sonra bitti!

Yalniz sanirsiniz ben yeni bir dogum iznine gidiyorum 1 yil falan etrafta olmayacagim. Yahu epi topu 1 hafta tatil var/ Tatilden beklentim o kadar buyuk ki 1 yil olsa anca yetecek bana.

Olsun 1 hafta olsun benim olsun! Gunlerdir en erken 2de falan yatiyorum. En iyi ihtimalle deniz zaten 6 da uyaniyor. Genelde o iyi ihtimal olmuyor 3te falan uyanip 1 saat kucagimda uyuyor. O yuzden Akgezenlere bagladim inanin. Omurilikten yasiyorum. Gozlerim balik gibi bakmaya basaldi. Uyumam lazim benim.

Hadi tatil gelsin uyumam lazim benim :)

Soyleyeceklerim bitti.

2 yas sendromu

2 yas sendromu ustumuzden bir buldozer gibi geciyor.

Denizi bilmem ama bencok zorlaniyorum. 2 yildir beni en cok zorlayan bu donem oldu sanirim. Buna neden sendrom dediklerini cok iyi anliyorum!

Deniz zor bir cocuk degil(di). Yani her bebek gibi aglaiyordu, huzursuz oldugu donemler oluyordu. Ama toplama baktigimizda ben hep sansli oldugumu dusundum. Deniz hep uyumlu, neseli bir bebek oldu. 

Hala da oyle.

Tek bir farkla. 2 yas sendromu ile birlikte, Denizin karakter ozlelliklerinden biri olan ve babasi ile benden ayri ayri alip birlestirip kombo yapmis oldugu inadi tavan yapti! Illa benim istedigim olacak, tam da istedigim zamanda olacak, olmazsa yer yerinden oynayacak hali arttikca artti.

Dedidigim gibi inat yeni bir sey degil bizim hayatimizda. Etiketlemek istemiyorum ama bunu baska turlu nasil anlatacagimi da bilmiyorum. Deniz bebekliginden beri inatci bir couk. Kreste "strong character - guclu karakter", "she knows what she wants - ne istedigini biliyor" gibi tanimlamalar yapiyorlar. Isin ozu Deniz istekleri konusunda israrci bir bebek hep de oyle oldu.

2 yasina kadar bunu gayet guzel tolere edebiliyorduk. Cunku daha cabuk dikkati dagitilabiliyor, daha cabuk kandirilabiliyordu. Deniz unutmuyor. Dikkatini dagitsaniz bile bir sure sonra yine ayni seyle karsiniza gelebiliyor. Bu acidan bana cekmis. Eskiden her ayni istekle karsimiza geldiginde dikkatini dagitabiliyorduk ama artik bu mumkun olmuyor. Izledigimiz ilk yol aklini dagitmak degil. Once bir aciklamaya anlatmaya calisiyoruz. Ki eskiden bu cok ise yarardi. Dikkatle dinler zaten o sekilde dikkati dagilirdi. Ama artik cok uzun sure bizi dinlemiyor, isine gelmiyorsa zaten hemen laf karistiriyor. Gercekten!

Dun yine Denizle tartistik. Cunku once sacimi cekti, sonra da istemedigi bir sey soyledigim icin bana vurdu. Ben de bunun kotu oldugunu o yuzden ona kizdigimi ve uzuldugumu soyledim ve salona gittim. Ozan da Deniz'i kucagina aldi, Deniz sakinlestikten sonra yanima getirdi konusacagiz Deniz dedi. Ne mumkun! Nasil lafi karistiriyor inanamazsiniz. Bebeklerin kiyafeti cikmis, oyun oynayalim miymis, anneannesi napiyormus. Taviz vermeden hayir simdi konusacagiz dedik. Bebekleri elinden aldik konusma zamani dedik. Konustuk. Buldugu ilk firsatta kacti anneannesinin yanina gitti. Deniz 2 tane kustu demis. Biri bana, biri babasina. 

Hani bu sadece bir ornek. Bunun gibi niceleri yasaniyor evde. Krizin yasanmadigi gun neredeyse kalmadi desem yeri :( Giyinmek istemiyor. Soyunmak istemiyor. Yemek yemek istemiyor. Suyu yere dokmek istiyor. Araba koltuguna oturmak istemiyor. Gecenin bir vakti sokaga cikalim diye tutturuyor. Ingiltere sogugunda sokakta montunu cikarip yerlere atiyor. Ayakkabilarini ve coraplarini cikarip yurumek istiyor. Sapka takmak falan soz konusu bile degil tabi ki. Takdir edersiniz ki bu yasananlarin hepsinde uzalasmak mumkun olmuyor. Sonra kriz...

Beni hepsinden cok zorlayansa bu donemde uyku oldu. Deniz artik memede uyumuyor. Hatta bir sure memesiz, odasinda yataginda kendi basina kisa surede uyudu. Aman ne sevindim! Bunu ayrica yazayim. Gercekten basari oldu bence. Ama bu harika basari son zamanlarda (saniyorum 2 yas krisinin etkisiyle) bize uzayan uyku suresi olarak geri dondu. Memede sakinlesip uyuyuverse diye dusundugum oyle cok an oluyor ki! Cunku benim psikolojim artik Deniz'i her aksam uyutmayi gercekten kaldiramiyor. Gecen gun usenmedim saydim neredeyse 800 aksamdir karanlikta oturup Deniz'i uyutuyorum. Ki Deniz memede uyudugu zamanlarda bile (su ana gore cok daha kolay olsa da) kolay uyuyan bir cocuk olmadi. Ve su son donemde, gun icinde yasanan binlerce krizden sonra, bu uyku sureci beni cok zorluyor. Altini degistirmek istemiyor, uyku tulumunu giymiyor, onlarca defa asagiya inmek istiyor, isik kapansin istiyor, kapanmasin istiyor, pencere acilsin istiyor. 3 kitap okuyoruz her aksam. Ama o 6 oluyor, 9 oluyor, son bir tane diye tutturuyor, yataginda yatmak istemiyor, kucak istiyor, kucak istemiyor. Derken normalde 8:30 da en gec uyumus olan Denizimin uykusu bazen 10u buluyor ve malesef benim psikolojim artik bunu kaldirmiyor.

Bu uyku surecinde kizdigim Deniz degil aslinda. Daha sabirli olamadigim icin kendime kiziyorum. Ama tabi bu Deniz yeter, bu son baska yok, Hayir asagiya inmiyoruz, Deniz sabrim tukendi gibi cumlelerle Deniz'e donuyor. Her uyku saatinden sonra hakikaten kolumu kaldiramayacak kadar yorgun oluyorum. Deniz'i ope koklaya uyuttugum, sicak bir hamur gibi kucagimda tuutugum o eski aksamlari cok ozluyorum. 

Birak istedigi zaman uyusun diyenler var. Denedim, biraksam Deniz 12ye kadar uyumuyor. 2 yasinda bir bebegin o saatlere kadar uyumamasi bana dogru gelmiyor. Ki zaten tum bu yasadiklarimiz sirasinda Deniz cok yorgun oluyor. Esniyor, hatta uyuyor ama kendini uyandiriyor. Bu hallerinin bir sebebi de uykunun basina vurmasi. O yorgunluk iyice basina vurmadan yatirmak her zaman benim izledigim strateji. O yuzden ben Denizi ne gec 8de odasina cikarmis olurdum hep. Ama yok su aralar bu da islemiyor. Odasina ciksak da kriz ustune kriz yasaniyor. Ne yapacagim bilmiyorum ama uyku krizi bizi fena vuruyor.

Bugun instagramda bir arkadasim annelerin de 2 yas krizi oluyor yazmis. O kadar dogru ki! Ben Gulcin, Deniz'in annesi, bildiginiz 2 yas krizindeyim. 2 senelik annelik hayatim boyunca olmadigim kadar gergin, olmadigim kadar huzursuzum. Cunku Deniz nasil birey olurken yapabileceklerini kesfediyorsa ben de artik birey olan kizimla yapacaklarimi kesfetmeye calisiyorum. Ve size bir sey itiraf edeyim mi Denizi bilmem ama sanirim ben buna hic hazir degilim. Kucagimdaki minnacik bebegimi deli gibi ozluyorum!

Deniz nasil yapabileceklerinin sinirlarini anlamaya calisiyorsa, ben de benim yenilenen sinirlarimi kabul etmeye calisiyorum. Ve bunu yaparken tahmin ettigimden daha cok zorlaniyorum. 

2 yildir ilk defa gunu kaciriyormus gibi hissediyorum kendimi. En cok da buna uzuluyorum. Ilk 3 ayi bile of demeden yapayalniz gecirebilen, her gunu kizimi koklayarak gecirebilen ben, su 2 yas doneminde bazen gun bitsin istiyorum cunku oylesine yorgun oluyorum. Ve Deniz uyudugunda onunla gecirecegim bir gun daha ellerimden kaydigi ve ben o gunun cogunu gergin ve huzursuz gecirdigim icin cok ama cok uzgun oluyorum.

Lafin ozu Denizi bilmem ama ben ciddi bir anne 2 yas krizi yasiyorum. Ve bir an once bitsin bu halde kizimla birbirimize kavusalim istiyorum.

Bu da boyle bir ic dokme oldu, okudugunuz icin tesekkur ederim...