Benim oluyor.
Hem de cok.
Birisi bana bir sans veriyorum sana, kendindeki bir ozelligi desitirebilirsin sec dese, hic dusunmeden ama bir dakika bile dusunmeden kararsizligimi degistirmek isterdim. Alin benden bunu derdim. Alin ve onun yerine cabuk karar verebilme ve kararlarinin arkasinda durabilme ozelligi verin bana...
Yoruluyorum. Kararsizligimdan gercekten cok yoruluyorum. Oyle fena bir sey ki. Hani o yorgunlugun sucunu kimseyle de paylasamiyorsun, Bu kimsenin sucu degil. Kimsenin bana yaptigi bir sey degil. Her seyi kendime ben yapiyorum. Sadece ben...
Elimden gelse bunu ben de kendime yapmak istemem. Ama elimden bir sey gelmiyor. Endiselenmeyi birakamiyorum.
Bunun bir sorun oldugunun, buyuk bir sorun oldugunun ve beni cok yiprattiginin farkindayim. Ustune cok dusunuyorum bu sorunun. Cozmek istiyorum. Gercekten. O yuzden sorunun bilesnlerini bulmaya calisiyorum. Bulsam ne olacaksa... Su ana kadar bulabildiklerim soyle:
- Bir seye karar verirken hayatimdaki a'dan z'ye her seyi dusunuyorum. O konuyla alakasi olsun ya da olmasin her seyi ama her seyi!
- Kararimi verirken mutlaka gecmisteki kararlarimi yeniden sorguluyorum. Ve evet bu hic bir seyi degistirmiyor. Ama o zaman sunu yapmasaydim, simdi bunu yapmak zorunda kalmazdim vs gibi seyler dusunup duruyorum.
- Genelde kararimi cabuk veriyorum aslinda ama sonrasinda uzun suren kararsizliklar yasiyorum. Soyle mi yapmaliydim. Bunu neden dusunmedim. Aklim neredeydi. Ben bunu nasil dusunmem. Sunu da soylemeliydim. Bunu da sormaliydim. Ve daha bir suru baska sorular... Ve hepsi de artik sorulamayacak sorular...
- Bir karar verdigimde mutlaka ama mutlaka ondan pisman oluyorum. Bu elbise secimi bile olabilir. Surekli kararlarimi sorguluyorum. BOyle mi yapmaliydi, kesin obur turlu yapsam daha iyiydi. Ben kesin yanlis karar verdim diye dusunup duruyorum.
- Karar vermeden once dusunmem gereken seyleri dusunuyorum. Hem de cok. Artilari, eksileri yanyana koyuyorum. Ama eksileri idare edebilirmisim gibi geliyor o an. Karar vermeden once hep artilar gorunuyor gozume. Kararimi verdikten sonraysa yazdigim artilarin hepsi siliniyor gozumden. O idare ederim dedigim eksilerse gogsume bir boga gibi oturuyor.
Daha liste uzar gider. Ama sanirim ozetle; karar verirken asil odaklanmam gereken seylere odaklanmiyorum, sonrasinda da artilari tamamen gozumden silip sadece eksilere odaklaniyorum, Tam bir psikolojik deli!
Cok yoruldum kendimden.
Biktim kendimden.
Dun aksam da dedim. Olmadim ben ya. Vallahi olmadim. Bazi seylere bazen bastan baslamak, elimizdeki malzemelerle baska bir Gulcin yapmak istiyorum.
Mumkun olsa gercekten su an bunu cok istiyorum.
Iste oyle.
PS:
Ben bunlari nasil oldu da buraya yazdim bilemiyorum ama yazdim iste.
Kusura bakmayin yine basinizi agrittim...
